<<<
Tijana Đuričić, međutim, nije morala da konstruiše ništa. Ona se posvetila istraživanju svog primarnog egzistencijalnog prostora – vlastitog tela, ali ne tako što će taj prostor uneti u neki drugi (kao u radu Marine Radulj), već tako što će taj unutarnji prostor postati izvor nove energije – u ovom slučaju zvučne. Kao aktivni operski pevač i umetnik posebnog senzibiliteta, oslanjajući se na kompoziciju „Dve sove“ japanskog savremenog kompozirota Hidekija Kozakure inspirisanog stihovima češkog pesnika Petra Borkoveca, Tijana Đuričić je istražila i aktivirala sve svoje stvaralačke potencijale unutar onoga što bismo mogli nazvati muzikom u najširem mogućem smislu reči. Ovde, naravno, ne možemo govoriti o scenskom dizajnu kao o procesu uspostavljanja prostora, pa ni njegove artikulacije, iako se samo izvođenje može posmatrati kao scenski čin i dopuniti odgovarajućim scenskim sredstvima, a pre svega scenskim svetlom. To se međutim, ispostavlja kao nepotrebno (a možda i nepoželjno) jer zapravo samo izvođenje u smislu proizvodnje zvučne slike u prostoru jeste zaokruženo, autentično, i celovito umetničko delo. To delo ne samo da dodiruje oblast scenskog dizajna već predstavlja i najdirektniju paradigmu jednog od mogućih značenja ove oblasti – telo kao generator zvuka postaje, takođe, i generator prostorne slike.

Tijana Đuričić (Beograd, 1983) je scenski umetnik koji se služi glasom kao osnovnim sredstvom izraza. Diplomirala je Menadžment u kulturi i umetnosti i Novinarstvo na Akademiji lepih umetnosti u Beogradu, kao i Solo-pevanje na Filološko-umetničkom fakultetu u Kragujevcu. Član je Operskog studija Narodnog pozorišta u Beogradu i UdruŽenja muzičkih umetnika Srbije. Nastupala je u Srbiji, Italiji, Francuskoj, Nemačkoj i Japanu. Radi kao saradnik u nastavi na Akademiji lepih umetnosti u Beogradu.